Verwachtingenmanagement

Bij onze voorbereidingen hadden we het nodige over Todos Santos gelezen: men leeft er traditioneel, maak niet ongevraagd een foto van mensen, er zijn weinig tot geen toeristen en de bergweg tussen HueHue en Todos Santos is heel slecht, waardoor die erg spannend is, zeker in een bus die vlak langs de afgrond rijdt.
We vroegen in het hotel daarom naar de beste manier om er te komen. Zij raadden een privé chauffeur in een veilige auto aan. “We willen dat jullie daar veilig aankomen!” We besloten daar gebruik van te maken en afhankelijk van de ervaring vandaag dan evt terug te gaan met de chickenbus. Bagage in het hotel achtergelaten en met twee kleine rugzakjes op pad.
Gisterochtend kwam er een heuse Hummer voorrijden. Wij hechten niet zo aan grote dure auto’s, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het een heel comfortabele rit was.
Nu hebben we bij het meer tussen San Pedro en San Juan meerdere keren een slechte weg per tuktuk afgelegd. Zandweg vol kuilen, bulten en losse stenen. Er waren momenten waarop we er redelijk zeker van waren dat we zouden kapseizen.
Zo’n weg hadden we ons dus voorgesteld. Vol spanning wachtten we achter in de Hummer op de hobbels en bobbels, maar..die kwamen niet! Wat wel kwam waren adembenemends uitzichten. We gingen van 1900 mtr hoogte naar 3400 mtr en daalden weer af naar 2500 mtr.

Door alle verhalen en het feit dat we naar een dorp zouden gaan van 2500 inwoners, hadden we ons een klein, idyllisch, rustig plaatsje voorgesteld. Groot is het weliswaar niet, maar het oogt niet veel anders dan de plaatsen die we tot op heden gezien hebben. Wat wel heel verschillend is, is dat het grootste deel van de bevolking in klederdracht loopt, met name de mannen. Rode broek met witte strepen en wit overhemd met blauwe strepen en een brede felgekleurde kraag. Kledingwinkels verkopen hier lappen van die stoffen, of de stoffen voor de traditionele vrouwenkleding, punt.

Leuk hotelletje gevonden dat juist boven onze verwachting was.
Todos Santos (alle heiligen) is 1 dag per jaar wereldberoemd, op 1 november dus (voor de niet katholieken: Allerheiligen). Dan worden hier traditionele paardenraces gehouden. Mam, één van de 23 Maya talen is hier de voertaal. Spaans de tweede taal. Engels wordt niet gesproken. Maar goed dat ons Spaans in de afgelopen anderhalve week wat beter is geworden dus.

Na aankomst togen we naar Museo Balam, dat we op een kaart zagen staan. Na een flinke klim, die in de ijle lucht het nodige van ons vergde, kwamen we aan bij een poortje waar een man ons toe (?) stond te lachen. Het museum bleek een schuurtje vol attributen, bemand door Fortunato, een gepensioneerde leerkracht. Hij nam ons mee langs ieder voorwerp en vertelde in duidelijk Spaans veel over de geschiedenis van de regio. Hij had ook een aantal muziekinstrumenten die hij voor ons bespeelde. Geweldig!

Op de terugweg werden we meerdere keren door mensen aangesproken, dit keer in het Spaans, die gewoonweg nieuwsgierig waren naar onze achtergrond en reisplannen. Leuke gesprekken weer 😄. Kinderen vonden het vooral heel spannend om ons een goede middag te wensen. Een antwoord leidde onherroepelijk tot een hoop gegiechel “ze praten terug!”
We hebben verder ontdekt dat zo’n beetje de belangrijkste activiteit in het dorp voor jong/oud/vrouw/man is : op het stadsplein gaan staan dat wat hoger ligt en over de balustrade naar de hoofdstraat beneden kijken 😅.

Aangezien de rit gisteren enorm meeviel en we in het hotel hoorden dat de bus naar HueHue ieder half uur vertrok, besloten we het er vandaag op te wagen: terugweg met de chickenbus! Onder het mom van “je moet alles een keer gedaan hebben”.
De rit is prima verlopen en helemaal niet zo slecht. Wel kent zo’n busrit een aantal opvallende dingen. Bushaltes zijn er vrijwel niet, je vraagt aan een dorpsbewoner waar de bus stopt en vervolgens vraag je aan de chauffeur/conducteur van iedere kleine of grote bus die daar in de buurt stopt waar hij heen gaat. Na ruim een uur gewacht te hebben kwam onze bus. Toen we instapten vonden we de muziek wat hard staan. Later werd wel duidelijk waarom. Die moet het geluid van alles wat rammelt in de bus overstemmen, d.w.z. de ramen, zijpanelen, bovenrekken. Alleen de stoelen staan, bijna allemaal, goed vast.
De conducteur heeft veel taken, die hij grotendeels hangend uit de openstaande deur uitoefent. Mensen vertellen waar de bus heen gaat en ze overhalen er in te stappen, mensen hun bagage aanreiken evt van achteruit de wegrijdende bus, de chauffeur helpen bepalen hoe hij de bochten kan maken of een andere bus of vrachtwagen in de nauwe straatjes passeren. Belangrijkste taak is Allé, Allé roepen bij alles. Oh ja en geld innen voor de kaartjes natuurlijk.
Voor de passagier belangrijk om te weten waar je moet zijn. Er wordt niet automatisch gestopt en er wordt niets omgeroepen. Als je er uit wilt ga je staan, loopt naar voren en je krijgt de gelegenheid om snel uit te stappen. Waar dan ook…

Zoals vast al eerder gezegd, ervaren we Guatemala als een zeer gastvrij land, met bijzonder vriendelijke mensen. Dat bleek vanmiddag ook maar weer eens. Toen we aangewandeld kwamen bij het hotel, stond de chauffeur van gisteren bij de voordeur. Hij kwam ons de hand schudden en welkom heten, de baliemedewerker zei “Fijn, jullie zijn er weer” en gaf ons ook een hand. Intussen kwam de man van de beveiliging net de hal inlopen, zag ons en begon lachend te zwaaien. ☺️

Morgen zijn we de hele dag onderweg, dus de rest van de middag lekker rustig aan gedaan. Morgen reizen we naar het oosten, de natuur in. Daar hebben we zin in!