Alle vormen van transport nu wel gehad

16-2 (gisteren geen internet, vandaar nu pas geplaatst, vandaag ook geen geweldige verbinding, foto’s volgen)

Gister en vandaag hebben we alle beschikbare vervoersmiddelen op de weg in Guatemala wel gehad. Van erg comfortabel tot best wel spannend….
Gisterochtend werden we keurig op tijd opgehaald door een privé chauffeur die ons naar een ophaalpunt van een shuttle zou brengen. Dat deed hij in een gloednieuwe 4WD, die comfortabel over de bergwegen zoefde. Wat de rit erg leuk maakte was dat Selvin een aantal jaren in België heeft gestudeerd en heel graag zijn Nederlands weer eens wilde oefenen. Zaten we ineens te kletsen met een man geboren en getogen in Huehuetenango, met een Vlaams accent.
Selvin zette ons om 09.45 af bij een groot tankstation. De shuttle komt waarschijnlijk tussen 10.30 en 11.30 uur. 😜. Het wachtten werd onverwacht veraangenaamd toen een man ons aansprak en zei “you look like people who speak English”. Toen wij zeiden dat we uit Nederland kwamen, ging hij in onvervalst Fries verder… 😄. Hij was met een groep die een ziekenhuis bouwen in Nebaj (tenminste zij sponsoren). Allemaal voormalige Nederlandse boeren die tientallen jaren geleden naar Canada zijn geëmigreerd. Breek ze de bek niet open over de stikstofcrisis… Heerlijk gekletst. De arts van het ziekenhuis, wel Guatemalteeks, vond het een eer om andere Nederlanders te ontmoeten.

Tegen 12 uur kwam de shuttle aanrijden. Een grote variant deze keer. De chauffeur sprak ons in lichte paniek aan. Er waren nog wel 2 plaatsjes, maar de bus was eigenlijk veel te vol. Of we toch mee wilden en over een paar uur overstappen op een andere. Tja, wat is het alternatief? Theo belandde op een stoeltje zonder rugleuning, ik op een zitje op het middenconsole, waar je met opgetrokken benen moest zitten. Op zich nog tot daaraantoe, als de weg vervolgens niet erg hobbelig was geweest en, uiteraard, klimmen en dalen. De bus kon niet harder dan zo’n 35 km per uur.
Op enig moment stopte hij in de middle of nowhere en ik dacht nog “hoe gaan we uitleggen waar we zijn als de volgende niet komt”. Gelukkig kwam die al meteen. Met 8 mensen zijn we overgestapt. Vanochtend spraken we een meisje dat in de shuttle was gebleven, ze vertelde dat ze daarna een stuk sneller gingen.
De nieuwe chauffeur hield wel van doorrijden, wat de rit soms wel spannend maakte. Vooral sneu voor een meisje dat zich niet lekker voelde en graag voorin wilde. Dat mocht niet, want “hij had genoeg gewicht achterin nodig vanwege de slechte wegen die we nog tegemoet gingen”. Ik heb haar een primatour gegeven, waar ze gelukkig baat bij had.
De staat van de wegen en het feit dat we op weg waren naar de jungle hadden ons niet voorbereid op wat we bij de tussenstop in Coban tegenkwamen. De chauffeur wees ons op een pinapparaat en een supermarkt. Tot onze stomme verbazing liepen we een mega winkelcentrum binnen, met een grote supermarkt. Voelde als een cultuurschok.
Kort nadat we onze weg vervolgden, viel de duisternis in. Luisterboek aan en niet meer naar buiten kijken was het devies.
Aangekomen in Lanquin werd het portier opengerukt en staken allerlei koppies naar binnen. Chauffeurs van de hotels in de buurt, die iedereen kwamen halen. We hadden dit al in meerdere plaatsen gezien, maar niet voor toeristen: een pick-up met achterop wat stangen. We moesten in die achterbak staan en ons aan de stangen vasthouden. Dat we in het donker door de jungle over een bergweggetje reden, mocht de pret niet drukken….

Bij het, mooie, hotel aangekomen wilden we nog maar één ding: slapen!!

Wat we gisteren wel hoorden, maar niet konden zien, was dat we vlak bij een rivier zitten. Vanochtend bleken we daar vanuit onze kamer prachtig zicht op te hebben. Het hotel is omringd door groen en de rivier en heeft een heerlijk buitenrestaurant en mooie tuin.
Vanochtend togen we naar Semuc Champey, een park met natuurlijke baden. Opnieuw in zo’n pick-up. Ik had geluk en mocht voorin, maar Theo mocht 10 km lang in de achterbak staan. Hotsend, klotsend en scheefhangend.
De grote tour door het park behelst een hike, uitkijkpunt, baden in de pools, door een grot wandelen die grotendeels onder water staat en op een autoband over de rivier de tocht afmaken. Wij besloten gisteren bij het boeken dat de grotten en de autobanden niet hoefden, het uitkijkpunt en de pools lokten, een dagje relaxed….
Hoewel we geen seconde spijt hebben, pakte de dag wel iets anders uit. De pick-up bracht ons naar het zusterhotel in Semuc, vanwaar we met de gids gingen lopen naar het uitkijkpunt. Dat bleek een tochtje van 500 mtr klimmen over, vaak glibberige, rotsen. Het zicht op de pools, watervalletjes en omringende jungle maakte het allemaal de moeite waard.
De baden lokten, maar ja daarvoor moesten we wel 700 mtr naar beneden klauteren over een zelfde soort pad. Ook hier geldt weer dat het eindpunt de tocht meer dan de moeite waard maakte. Heerlijk om in het water te zijn en te genieten van de prachtige natuur om je heen. Voor wie wel eens een fishspa heeft gedaan: 5 x grotere visjes doen dat in deze pools ook. Dat is geen kietelen meer dat je dan voelt 😅. Ik vond het wel prima, Theo bleef maar spetteren om ze af te schudden 😄.

Moe maar voldaan na weer een prachtige dag.
Morgen gaan we “terug” naar Coban, naar een hotel in het groen dat heel rustig schijnt te zijn. Daar blijven we 3 nachten en gaan allerlei uitstapjes doen.

Vandaag meerdere keren tegen elkaar gezegd: “Wat goed dat we de jungle trek hebben afgeblazen”. De gevoelens van spijt zijn nu wel echt verdwenen.