Rust in de chaos

Zaterdag aangekomen in Chichicastenango. Twee keer per week, op donderdag en zondag, wordt hier de grootste markt van Centraal Amerika gehouden. Chichi is ongeveer even groot als Breda. Ons hotel ligt op 5 minuutjes lopen van het centrum. De stad geeft het inmiddels vertrouwde beeld van levendige straten, waarin mooie gebouwen en niet zo mooie elkaar afwisselen en waar de straten genummerd zijn.

’s Avonds hadden we een plekje gevonden in een restaurant op de eerste verdieping vanwaar we prachtig uitzicht hadden op het opbouwen van de markt. We raakten niet uitgekeken. Terwijl marskramers hun standjes opbouwen (dat doen ze dus 2x per week!), raast het verkeer voorbij, willen vrachtauto’s zich langs tuktuks, pick-ups en wandelaars wringen, terwijl ze alleen al amper passen. Mannen die zo oud en broos zijn dat ze ieder moment door hun benen lijken te kunnen zakken, krijgen pakketten op hun rug gebonden die net zo groot zijn als zijzelf om vervolgens met bibberende benen de markt over te snellen om de spullen op de plaats van bestemming te krijgen. Niemand due daarbij denkt, laat ik maar plaats maken voor die sjouwer. Van bovenaf konden wij het rustig aanschouwen. Foto’s en filmpjes te over.

Zondag liepen we de stad in en herkenden sommige straten niet eens. Wat een chaos! In hetzelfde restaurant gaan ontbijten om neer te kunnen kijken op de mierenhoop. Toen we er zelf tussen gingen lopen, keken we onze ogen uit. Je kunt niets bedenken dat hier niet verkocht wordt. Van souvenirs tot granen, van touwen in alle soorten en maten tot grote hompen vlees die open en bloot hangen en van afgetrapte tweedehands schoenen tot medicijnen in losse strips zoals Diclofenac. Op een gegeven moment gingen we op de trap van een kerk zitten (18 treden dus een mix van Katholiek en Maya weten we inmiddels) en raakten aan de praat met Marieke. Zij komt uit Den Haag en is hier om een fietstocht te maken van 400 km naar 8000 mtr hoogte om geld op te halen voor Plan. Lang zitten kletsen en niet alleen over koetjes en kalfjes. De markt en chaos waren even vergeten.

Later weer uren over de markt gestruind en al wat souvenirs gescoord om vervolgens op de trappen van een andere kerk alles weer eens van een afstand te bekijken.

Gisteravond een leuk ander restaurant gevonden en heerlijk gegeten.

Toch heeft er in één van die lekkere drankjes of hapjes iets gezeten waar wij niet aan gewend zijn….. Geen details maar houd het er maar op dat we héél blij zijn met de Loperamide. Het is nu begin van de middag op maandag en ik begin me langzamerhand een beetje mens te voelen. Theo was zo slim om al gisteravond met de Loperamide te beginnen. Die voelde zich vanochtend al beter. Is op pad gegaan en kwam terug met een kopje thee, broodjes en een knuffelhartje 😍.

Vanmiddag nog even een museum bezoeken en dan vroeg naar bed want om 06.00 uur reizen we door.

Moeilijk..

Intussen hebben we gisteren een moeilijke beslissing genomen. Na ruggespraak met onze steun en toeverlaat hier, Patrick, besloten om niet deel te gaan nemen aan de jungle track. Onze inschatting is dat het zou betekenen dat Theo 5 dagen lang zijn grenzen over zou gaan, met alle gevolgen van dien. Die gevolgen hebben we er niet voor over. We hopen nog lang terug te kijken op een fantastische reis. Planning gisteren daarom drastisch aangepast. Gek genoeg lijkt het er niet op dat we nu ineens tijd over gaan houden…..