Vandaag een dagje in Whanganui gebleven. We hebben de bezienswaardigheden in het stadje bezocht. Letterlijk hoogtepunt was een uitkijktoren bovenop de hoogste heuvel. Je kon deze bereiken door een ruim 200 mtr lange tunnel naar het binnenste van de heuvel in te lopen en daar de lift uit 1916 naar boven te nemen. Bovenop stonden een wat kleinere uitkijktoren en een “Memorial Tower” gebouwd ter herinnering aan de Nieuw-Zeelandse gevallenen in de Eerste Wereldoorlog. 176 treden te beklimmen en weer af te dalen. Even getwijfeld: kunnen de kuiten en knieën dat al aan? “Ja, laat ik die maar weer opwarmen”, dacht Kitty en toog naar boven. Theo bleef liever veilig op de grond. Het uitzicht over de rivier en stad was erg mooi en het was minstens zo fijn om te merken dat zowel naar boven als naar beneden lopen geen problemen opleverde. Vervolgens dus maar niet de lift gebruikt om de heuvel af te dalen, maar gelopen. De spieren weer lekker doorbloed.
Bij een oude schuur waarin een gerestaureerde tram stond, troffen we een oudere man die enthousiast vertelde over de tram, maar minstens even enthousiast over zijn tijd in Europa. Hij heeft ruim twintig jaar in Londen les gegeven. Sinds kort is hij weer terug hier en ontdekt Nieuw-Zeeland opnieuw. Niet van zijn praatstoel af te krijgen!
Daarna liepen we door een parkje en troffen een aantal werklui bij een stapel stenen en een half gebouwde toren. De stenen leken erg oud en de mannen liepen er tussendoor of ze aan puzzelen waren. Theo moest daar natuurlijk foto’s van maken, wat er toe leidde dat één van de mannen een praatje kwam maken. Hij vertelde dat het een herdenkingstoren is, die op instorten stond en die ze met 5 ingenieurs (3 Maori’s van een lokale stam, waaronder hijzelf, een Duitser en een Amerikaan) steen voor steen uit elkaar hebben gehaald, nadat ze foto’s en een schaalmodel hebben gemaakt. De stenen zijn gerestaureerd, de fundering stevig gemaakt en nu wordt de toren steen voor steen heropgebouwd met versteviging ertussen. De trots spatte er vanaf. Ook hij is in Europa geweest en had er mooie verhalen over. Daar genieten we nu zo van, dit soort gesprekjes met de lokale bevolking, waardoor je verhalen hoort die je anders nooit zou horen!
Na nog wat door het stadje gedwaald te hebben en een museumbezoek, nog lekker op de camping een boekje zitten lezen.
Morgen gaan we naar Upper Hutt, voorstad van Wellington en de plaats waar Kitty 27 jaar geleden een tijd gewoond heeft. Eens kijken of er nog iets herkenbaars is.
