Flying to Cambodia

Dat liedje zit dus als sinds gisteren in mijn hoofd, toen ik het met de receptionist over de taxi voor vandaag naar de luchthaven had. Misschien nu ook bij jou? 😆

Ik was weer keurig op de tijd op de luchthaven “Pakse International Airport”. Dat is overigens van hetzelfde gehalte als dat we Seppe ineens Breda International Airport zijn gaan noemen. Oké, ik had een internationale vlucht, maar er zijn busstations die heel wat groter zijn dan deze luchthaven 😅.

Het werd even stressen. Bij de incheckbalie wees de medewerkster me op een kaart waarop een QR code stond. Of ik de Cambodia app had gedownload. Ik dacht dat ze het over de E-visa had en liet die zien. Nee, ik moest de code scannen. Naast me stond een stel Australiërs met grote vraagtekens boven het hoofd. Zij liepen tegen hetzelfde aan. Het bleek dat je ook een inreisformulier in moet vullen. Dat moest van Vietnam naar Laos ook, maar dat deed je op papier in het vliegtuig. Hier moest het via de app. Helaas had ik geen internetverbinding. De medewerkster verbond me met de Wifi van de Lao Airlines. Die was bijzonder traag en viel soms weg, zodat het een eeuwigheid duurde eer de app gedownload was. Ze zag me inmiddels niet meer voor vol aan, dus begon het formulier zoveel mogelijk zelf in te vullen, waar ze het niet wist, liet ze het me zelf doen. Er moest ook nog een foto van me gemaakt worden en opgevoerd. Whahahaha, mijn haar in stand ” Polletje Piekhaar”, waarschijnlijk omdat ik het inmiddels bijna uit mijn hoofd getrokken had, en een rode blos van ergernis op mijn wangen. Maar goed dat die foto verder nergens heen gaat waar ik iemand ken… Nou ja, het was gelukt, ik kreeg een QR code en ik mocht door naar de douane.

Oh oh, dacht ik, bij het inreizen in Laos moest je een inreis- en een uitreisgedeelte invullen. Dat laatste moest je bewaren voor de dag dat je uit Laos weg gaat. Ik heb dat steeds keurig in mijn paspoort laten zitten, maar daar was het uit verdwenen. Doen of mijn neus bloedt dan maar. Douanier vroeg er niet naar, pfieuw!

Na een vlucht van 50 minuten landden we in Siem Reap. Een aanmerkelijk groteren luchthaven. Overigens kan ik niets anders zeggen dan dat alle luchthavens die ik de afgelopen weken heb gezien, zeer efficiënt werkten en alle vluchten stipt op tijd vertrokken. Voor je bij de echte douanier kwam, stond er een man die vroeg of je een E-Visa en de QR code voor het inreizen had. Bij “ja” werd je naar een douanier verwezen. Die checkte boarding pas (?) en paspoort, maar vroeg niet eens naar visum en QR code. Een hoop gedoe om niks dus, pffff…

De chauffeur die me op zou halen had me van tevoren een foto van het bordje met mijn naam en een foto van zichzelf geappt. Makkelijk te vinden dus en hij begroette me enthousiast 😊.

Uurtje rijden naar het hotel, waar ik door een jongeman met een vlotte babbel werd ontvangen. Hij ging meteen de mogelijke tours met me doornemen. Is ook wel nodig, want je komt natuurlijk naar Siem Reap voor het wereldberoemde complex Angkor Wat. Feitelijk is Angkor Wat maar 1 tempel en heet het complex Angkor, maar iedereen kent het onder de naam Angkor Wat. Als ik zeg complex, dan bedoel ik het gebied van ruim 162 hectare, waarop meer dan 70 tempels staan. Voor WIDM kijkers: dit seizoen zijn de deelnemers daar geweest. Ik weet niet hoeveel afleveringen want na aflevering 3 of 4 ben ik afgehaakt omdat ik op reis was, maar vast wel meerdere. Het behoort niet tot de 7 wereldwonderen van de klassieke oudheid, zoals vaak gedacht wordt, maar is wel Unesco Werelderfgoed. Morgen kan ik er veel meer over vertellen. Dan ga ik een dagje met een gids op pad. Die tip geeft vrijwel ieder reiziger, omdat je anders wel de tempels kunt bewonderen, maar niet echt weet waar je naar kijkt.

De jongeman vroeg of ik ook interesse had in een tochtje naar Kampong Phluk. Dit is een vissersdorp van waaruit je boottochtjes kunt maken langs het dorp en naar een groot meer, waar een mooie zonsondergang te zien is. Beide tours kon hij via het hotel voor me regelen, maar ook zonder het hotel er tussen. Dan werd het ietsje goedkoper (en houdt hij er wat aan over natuurlijk 😃). Foto’s maken is hier kennelijk een dingetje, want hij ging met me op de foto zodat hij die aan chauffeur John kon sturen. Omgekeerd kreeg ik een foto van John. Die kwam me om 15 uur ophalen om naar het dorp te rijden. Onderweg vertelde hij over dingen die we zagen of beantwoordde vragen die ik stelde.

In de regentijd begint de boottocht al veel eerder, omdat het water dan hoger staat. Nu moesten we een stuk verder doorrijden en begon de vaartocht in het dorp op palen. In de regentijd staat het water 5 meter hoger, dus tot aan het 1e niveau van de woningen.

Ik zat, samen met John in een bootje waar ook 10 mensen op gekund hadden, maar je boekt een boot als gezelschap, ongeacht of je met 1 of met 10 personen bent.

Op het grote meer aangekomen, stapten we over op een drijvend restaurant. Alles was zo vlot verlopen dat we daar al om 16 uur zaten. Om 16.30 uur werd gezegd dat de zonsondergang rond 18.30 uur zou zijn. John vroeg of ik daar wel op wilde wachten. Ik kreeg het idee dat hij het zelf nogal lang vond. We zaten weliswaar lekker te kletsen, maar ik vond nog twee uur ook wel erg lang.

Hij stelde voor om nog een rondje te varen en vervolgens door het dorp te lopen, waar hij me nog e.e.a. kon vertellen. Dat hebben we gedaan en achteraf was ik sowieso blij. Er werd aan de weg gewerkt en een opgehoogde zandweg, met vrij diepe taluds aan weerskanten was hobbelig en onverlicht. Was vast niet zo’n fijne terugrit geworden. In het drijvende restaurant werden ook souvenirs verkocht en setjes schoolschriften en potloden. Een medewerkster vroeg of ik die wilde kopen voor de kinderen in het dorp. Ik dacht dat het een soort donatie was, maar ik kreeg de spullen mee, om ze vervolgens in het dorp uit te delen aan de eerste 10 kinderen die ik zag. Ik ben ongetwijfeld een beetje in de maling genomen, maar ach, de mensen in het dorp lijken echt heel weinig te hebben en liever zo dan dat hele kleine kindjes je iets proberen te verkopen, of erger nog bedelen.

Het was een goede dag om in Cambodja aan te komen. Het is vandaag Internationale Vrouwendag en daar wordt hier uitgebreid bij stil gestaan.

Kortom, al weer heel veel indrukken en weetjes opgedaan vandaag. Morgen dus naar Angkor. Ik lees overal dat je daar wel dagen voor uit moet trekken. Grote kans dat ik overmorgen nog een keer ga, maar dan misschien zonder gids. We zullen zien!